Przewodnią myślą mego życia jest on. Gdyby wszystko przepadło, a on jeden pozostał, to i ja istniałabym nadal. Ale gdyby wszystko zostało, a on zniknął, wszechświat byłby dla mnie obcy i straszny, nie miałabym z nim po porostu nic wspólnego.
To takie smutne, wszystko takie smutne; przeżywamy nasze życie jak idioci, a potem umieramy.
Za każdym razem dostawałem policzek od rzeczywistości. Od upartej, absurdalnej, powtarzającej wciąż swoje, przerażającej i niemożliwej do zaakceptowania, nie dającej się pojąć rzeczywistości.
Z ludźmi jest tak jak z zegarkami! Najważniejsze jest to, co mają w środku.
Powstańcie, póki możecie.
Klnę, bo boli. Płaczę, bo nie daję już sobie rady!
Albo znajdę drogę,
albo ją przed sobą stworzę.
Wiem, że jestem człowiekiem trudnym, ale jeżeli można w ogóle mówić o pozytywnych stronach mojego charakteru - jest to chyba wierność, której umiem dokazać ludziom, jeśli ich kocham i lubię.
Nagle moja szklanka jest nie tylko w połowie pełna, lecz nawet wypełniona po brzegi.
Nie sposób jednak zaczynać od nowa. Tylko niemowlę może zacząć całkiem od początku.
Kobiety powinny mieć krągłości, nie kanty.
