Drze koza łozę, wilk zaś drze kozę.
Wisła jak Bóg: jednemu daje, drugiemu bierze.
Gdy na Siewną jest błękitnie, wtedy pięknie wrzos zakwitnie.
Żołędzie pełne i białe, przyszłe lato doskonałe.
Natura nie zna monotoni, a jej prawda ukryta jest w jej niekończącej się różnorodności. Jest to poemat, którego niezliczone strofy nas niosą - sandały gwiazd, cnote lodu, okruchy krzaków, zgiełk ptaków i miękkość wiatru.
We Wszystkich Świętych, gdy się deszcz rozpada,może słota potrzymać do końca listopada.
Lis - grzeje, kuna - chłodzi, soból - zdobi, baran - wszy płodzi.
Pełnia czerwcowa? burza gotowa.
Natura jest niezwykła, posiada nieskończony zasób urody w każdym zakątku świata. Kiedy przyglądam się jej, czuję, że jest to najbardziej inspirujące miejsce na ziemi.
Gdy wilk się zestarzeje, skubie go i wrona.
