Jesteśmy tym, co nazywamy przypadkami personelu. Każda z nas ma inną historię, inną pracę, inny charakter. Ale mamy wspólne cechy: solidarność, zaangażowanie, determinację. I każda z nas jest ważna, bo każda jest potrzebna.
Nie możemy zmienić świata, dopóki nie zmienimy samych siebie. A problem z tym jest taki, że nie znamy samych siebie, więc nie musimy zmieniać tego, co nieznanego.
Niemal każdy potrafi przetrwać różne przeciwności losu. Ale prawdziwą miarą człowieka jest to, jak zachowuje się podczas luksusu.
Nie tylko talent, ale przede wszystkim siła charakteru decyduje o wielkości człowieka i o znaczeniu jego działalności dla innych ludzi.
Wewnątrz nas jest coś, co nie ma nazwy, to jest to, co naprawdę jesteśmy. Bój się mniej, ufaj więcej; płacz mniej, działaj więcej; skarż się mniej, doceniaj więcej; bierz mniej, daj więcej.
Nie chodzi o to, aby robić coś, co jest prostsze, tylko o to, aby robić to, co przekracza nasze umiejętności.
Nie wystarczy mieć szczęścia, trzeba umieć. Nie wystarczy umieć, trzeba chcieć. Nie wystarczy chcieć, trzeba też zasłużyć. Ludzie zasługują na to, na czym skupiają swoje umysły.
Może nas wydawać, że człowiek z natury jest łaskawy? Nie, łaskawy jest tylko człowiek kulturowy.
Człowiek jest tylko wtedy prawdziwie człowiekiem, gdy to, co w nim najbardziej osobiste, staje się prezentem dla innych. W taki sposób jego najgłębsza prawda wnika w jego relacje z innymi.
Nie należy się zbytnio bać życia. Przecież żaden z nas nie wyjdzie z niego żywy.
