W ramionach Jaxa czułam, że jestem tam, gdzie powinnam być.
Trzymasz swoje dziecko w ramionach i jeśli nie czujesz potrzeby chronić go,
to twoja ułomność, nie dziecka.
(...) ona zaś czuła, że w żadnym miejscu na świecie nie byłoby jej tak jak w jego ramionach.
Teraz kiedy naprawdę miałem ją w ramionach, tęskniłem za nią jeszcze bardziej.
Razem z nią objąłem ramionami cały świat.
Jeśli chcesz, by cię objęto, otwórz ramiona.
Potrzebowała bezpiecznej przystani czyichś ramion, ale ramion nieszczególnie nachalnych i nie wchodzących w konflikt z jej potrzebą bycia sam na sam ze swoimi dziwactwami. A to było trudne.
Miałem ochotę przytulić ją z całych sił, ale wiedziałem, że ona pragnęła czegoś zgoła innego. Chciała być wolna, a ja chciałem uwięzić ją w swoich ramionach.
Łatwiej utracić to, co się trzyma w ramionach, niż to co się opuściło.
Wsuwam się w jego ramiona, czuję
się tak, jakbym wracała do domu...
Geniusz śmierci nie jest przecież mniej piękny niż geniusz snu i ma także skrzydła u ramion.
Oplatam się ciasno ramionami, aby nie rozpaść się na kawałki.