Zło boli najbardziej i najmocniej dotyka tego, kto je w sobie trzyma.
W ogóle niech mi będzie wolno
poradzić pani, Małgorzato, niech się
pani nigdy niczego nie boi. To rozsądne.
Ten kocha naprawdę, kto nie wie, dlaczego kocha.
Wszyscy żyjemy w czymś w rodzaju nieprzerwanego snu.
Taką ja mam po ojcu zasadę życiową: Boso, ale w ostrogach.
Każdy umiera inaczej. Istnieje wiele rodzajów śmierci. Ale ostatecznie zostaje tylko pustynia.
Bo kiedy chwila przemija, już nigdy nie można jej odzyskać.
Lat może trzydzieści, może czterdzieści a może pięćdziesiąt, no, staruch i tyle.
Sądzę, iż miarą poezji, a może i religii, jest miłość człowieka do człowieka, którą one budzą.
Czasami pływamy w
nieprzelanych łzach i możemy
utonąć, jeśli je w sobie zatrzymamy.
